Project Description
Nauka porozumiewania się jest najistotniejszym ze wszystkich oddziaływań terapeutycznych podejmowanych wobec osób niemówiących.
Komunikacja wspomagająca – AAC to ogół metod, które są stosowane do wspierania komunikacji osób mających trudności w werbalnym porozumiewaniu się. Metody te umożliwiają takim osobom wyrażanie swoich potrzeb, preferencji, myśli, opinii, a w konsekwencji pomagają w nawiązywaniu relacji z innymi osobami.
AAC wspiera budowanie tożsamości osoby niemówiącej, a tym samym daje niezależność i poczucie wpływu na swoje życie.
Dla kogo?
- osoby, które mają problemy w zakresie ekspresji i/lub rozumienia mowy
- dzieci, u których rozwój mowy jest zaburzony (np. z dysfazją rozwojową)
- osoby, które używają mowy, ale ich artykulacja jest niezrozumiała dla otoczenia.
Komunikacja alternatywna – celem oddziaływań w tym przypadku jest znalezienie takiej formy porozumiewania się, która stanie się dla osoby niemówiącej stałym sposobem na kontaktu z otoczeniem.
Dla kogo?
- osób, które nie mogą mówić (np. osoby z afazją motoryczną) lub nie używają mowy do komunikacji,
- problemy z rozumieniem mowy (osoby z autyzmem, upośledzeniem umysłowym, afazją sensoryczną).
Jakimi metodami pracujemy?
Pracując z dziećmi niemówiącymi wykorzystujemy wiele metod i technik, w zależności od preferencji i możliwości rozwojowych dziecka. W sposób niedyrektywny pracujemy też nad budowaniem motywacji do komunikacji jako istotnego elementu w procesie nauki porozumiewania się:
MAKATON – system gestów i symboli graficznych.
PECS (ang. Picture Exchange Communication System) – system wymiany symboli pomiędzy osobą niemówiącą a jej rozmówcą.
GPS (ang. Growth through Play System) – system rozwoju przez zabawę. Opiera się na założeniu, że dziecko uczy się poprzez związki emocjonalne z innymi osobami (rodzicami, terapeutami) i że umiejętności społeczne są nabywane przez wszystkie dzieci w określonej kolejności, niezależnie od predyspozycji dziecka.